Zij roggelt het wiel.....

“Zij roggelt het wiel… “

Leve de ZZP, van je hiep, hiep, hiep hoeree!

Ik zal nooit vergeten dat Corine me belde en zei: ‘Ans, Ik heb een leuk klusje voor jou en ik dacht, jij roggelt dat wiel…’

We ontmoetten elkaar tijdens een event van een wederzijdse vriendin, Margot. Margot gunde Corine de opdracht voor het organiseren van het 30-jarig bestaan van het familiebedrijf Provite in Den Haag. Het klikt direct. Drie ‘wilde wijven’; ambitieus, ondernemend en boven alles voor niks en niemand bang.

Ofschoon ik in 2008 een vliegende start als ZZP-er maak, komt er na zes maanden al de klad in. De overvolle agenda van 2009 wordt in de week voor Kerst 2008 volledig leeg gegumd; de kredietcrisis heeft de sector waarin ik werk hard geraakt. Ik sta met lege handen. Een regeling van overheidswege voor de ZZP-er bestaat niet en ik ben te kort zelfstandig om een buffer op te bouwen. Mijn ervaring in sales, klantcontact en gastvrijheid helpt me gelukkig om snel mijn weg te vinden naar andere sectoren en ik doe overal korte opdrachten. Ik ben allang blij dat ik mijn vaste lasten kan blijven betalen.

Ik maak mijn debuut in het Mood-team van ‘Cirque Énergique’ voor Tennet; een fantastische dag voor de hele familie van Tennets’ personeelsleden. Wat me van die dag vooral is bijgebleven; het euforische einde. Dankspeeches, een zee van bloemen en een uitzinnig teamfeestje met barbecue tot laat in de zwoele zomeravond. Mijn aandeel aan het succes was weliswaar beperkt, maar dat maakt voor Corine niet uit. Iedereen mag delen in de feestvreugde; je doet het tenslotte samen.  ‘Leve het team van de ZZP, van je hiep, hiep, hiep hoeree!’ , zingt ze. Ik blijk niet de enige.

De boot op tijdens Delfsail 2009

Ik durf te wedden dat ze me als ‘bitch’ hebben aangekondigd voor de klus als manager op het VIP-schip van Groningen Seaports tijdens Delfsail 2009. De crew van het luxe partyschip Jules Verne van eigenaar Constant Geerling lijkt tijdens de onze eerste ontmoeting een beetje schuchter en zelfs een beetje argwanend. ‘Wat gaat zij ons - met die belachelijk dikke map onder haar arm - komende week vertellen?’

Wat hebben we lekker samengewerkt. Er is geen onvertogen woord gevallen en het wordt een daverend succes. Meer dan één galadiner, waaronder een Captains (of Industry) dinner, een familiedag en een spetterend eindfeest voor alle vrijwilligers. Ik sliep in een B&B in Monnickendam, maar van het breakfast heb ik nooit iets gezien. Dagelijks 16 uur op de been. Ik moest mijn auto voor 6 uur ’s ochtends op het terrein kunnen parkeren, anders kon ik nooit op tijd aan boord komen. Onze werkdag zit er pas op als de laatste gast van boord gaat.

Dat een evenement op een boot niet makkelijk te managen is, werd me die week wel duidelijk. Weersinvloeden en waterstanden zijn allesbepalend voor de mogelijkheid om te kunnen aanmeren op de vooraf bepaalde plaats. We volgen het concert van Marco Borsato fantastisch vanaf het water.

Helaas blijken we genoodzaakt onze gasten - gehuld in black tie en galajurk op hoge hakken – via een geïmproviseerde houten plankier de dijk op te moeten sturen.

Het feest voor alle vrijwilligers moet de jaloersmakende apotheose van de week worden, dus laat ik het volume van de muziek door de DJ vol open zetten. Dat is me niet door iedereen in dank afgenomen; de bemanning in de stuurhut kan de boordradio niet meer verstaan. ‘Sorry guys…’

 Busje komt zo

Voor Blue Monday van Bavaria heb ik zelfs een dag vrij genomen bij een andere opdrachtgever. De opdrachten van Mood Concepts zijn gewoon té leuk. Als team captain van de familie Swinkels reis ik met de touringcar af naar Volendam om bier te ruilen. In Volendamse klederdracht welteverstaan. Ik zie het nog voor me. Corine die ’s ochtends om 6 uur in het schijnsel van de touringcar koplampen gierend van het lachen dubbel voor de bus ligt. Het enige dat ze ziet is mij ploffend op de bijrijderstoel met een authentiek Volendams kostuum met het mutsje op mijn hoofd. En het valt niet mee om de familie te managen. Na het door Corine gearrangeerde bezoek aan een palingrokerij en de nodige foto’s in klederdracht zijn ze allemaal bloedfanatiek en zie zo’n club in de straten van Volendam maar eens bij elkaar te houden. De regiekamer heeft me nog op het hart gedrukt dat er geen bier gedronken mag worden aan boord van de bus. Vertel dat maar eens aan een Swinkels. Zó, …. Ik wens je veel succes.

Maar stel je voor dat het stil valt op de terugweg of dat ze misschien een beetje indutten? Corine heeft ook hieraan gedacht. Tot mijn captains uitrusting hoort een door haar persoonlijk gebrande cd met de titel ‘Busje komt zo…’ met daarop alleen maar bekende Hollandse meezingers.

 Locatie verkennen

Elke eventorganisatie weet dat locatieverkenning een belangrijk startpunt is van elk evenement. Voor een ‘Twin-event’ (een volledig synchroon uitgevoerd identiek evenement op verschillende locaties in continu verbinding via satelliet) op een hoogspanningslocatie op de Maasvlakte in Rotterdam, word ik aangewezen om vooraf de locatie te verkennen en eveneens even de parkeerlocatie te ‘roggelen’. De parkeerplaats moet ruimte bieden aan minstens 200 voertuigen, waaronder touringcars en trucks van toeleveranciers. Genoeg braakliggend terrein te vinden en ook binnen acceptabele afstand tot de evenementlocatie. Maar wie is de eigenaar en kan worden benaderd om toestemming te vragen? Dat blijkt een lastiger klusje. Twee weken lang zijn we van het kastje naar de muur gestuurd om helderheid te krijgen in een doolhof van bureaucratische procedures en regelgeving.

De tweelinglocatie ligt aan de andere kant van de plas in het Britse Grain, dus nemen we ons voor om de verkenning ter plaatse een aantal dagen voor het evenement te doen. We huren een zaal van waaruit de mensen die optreden naar de hoogspanningslocatie kunnen worden gebracht. Doet de naam de ‘St. James Village Hall’ vermoeden dat het om een soort Royal Albert Hall gaat, nou wij kwamen van een koude kermis thuis want bij aankomst bleek het meer te lijken op een vervallen clubhuis van de lokale scouting.

Trijntje of de drie Nee’s?

Ik gun iedereen een Mood-event en op het moment dat ik in een interim managementpositie invloed mag uitoefenen op de keuze voor een eventbureau, schuif ik Mood Concepts naar voren om mee te dingen naar de mogelijkheid om het kantelfeest van Vitens te organiseren. En geloof me, de selectie is eerlijk verlopen. Corine presenteert gewoon het sterkste concept: ‘Ik hou van Vitens’.

De budgetregels zijn helder en mogen niet worden overschreden. Trijntje is beschikbaar, maar ik krijg haar gage onmogelijk ingepast. Telefonisch wisselen we namen uit van andere Nederlandse artiesten. Hij of zij moet passen bij de organisatie, bij het publiek, maar zeker binnen het budget.  ‘Je gaat me toch niet vertellen dat ik de drie Nee’s moet boeken!!’, gilt ze wanhopig. Tien minuten later belt ze terug; ‘Ans, we hebben Jeroen!’

Bij gebrek aan budget voor een andere artiest of live band, schrijf ik met een aantal collega’s zelf een kantellied voor de gelegenheid. Tijdens de generale repetitie kijkt ze met eenzelfde stoïcijns gezicht als Jerney Kaagman in The Voice jury naar ons optreden. Na de derde keer repeteren lijkt ze tevreden en laat ze ons het lied twee keer zingen die avond.

 All in the Family

In de afgelopen jaren heb ik uiteenlopende klussen voor Mood Concepts mogen doen. En altijd met enorm veel plezier. ‘Ik heb nog iemand nodig voor de garderobe. Neem je zus Lieke mee, da’s gezellig. Kan ze meteen mijn haar ff doen’. Corine denkt pas als allerlaatste aan zichzelf en al helemaal niet aan haar coupe. Mijn zus is kapster en kan prima omgaan met een eventproducer die last-minute nog van alles wil regelen, niet kan stilzitten en zelfs tijdens het föhnen probeert te telefoneren.

Ook als het even geleden is dat ik op een eventproductie van Mood verschijn, het is altijd weer een kleine reünie met dezelfde harde (ZZP-)kern van mensen. Zij is trouw aan haar mensen en daardoor zijn zij ook trouw en loyaal aan haar.

 Vrouw van uitersten

Je kunt de top van de Himalaya niet bereiken zonder op de bodem van de Stille Oceaan te hebben gezeten… Ook dat is tekenend voor de loopbaan van Corine. Ze heeft echt niet altijd de wind in de rug gehad en it’s lonely at the top. Het harde werken is meer dan eens ten koste van haar gezondheid gegaan. En de managementstijl van een vrouw die alleen genoegen neemt met het allerbeste, kan soms ‘Cruella de Vil’-achtige vormen aannemen. So be it. Want dat neem je voor lief als je ook de zachte kant van haar kent. Ze vraagt veel, maar ze geeft even zoveel. Als ik ’s avonds van een evenement naar huis rijd, drukt zij dezelfde avond nog op de knop ‘verzenden’ en is mijn factuur betaald.

Een gaaf live concert in Gelredome? Als je van Corine een uitnodiging krijgt, sta je niet blauwbekkend op een drassig voetbalveld, maar word je onthaald in een VIP-lounge van een stersponsor en de hele avond culinair in de watten gelegd. Oh ja, parkeren kan gratis voor de deur. Wil zij dat alle vrouwelijke projectleden er hetzelfde uitzien en goed voor de dag komen tijdens een event? Dan bestel je toch gewoon een doos vol LaDress-jurkjes als aanvulling op de garderobe. Heeft zij belangeloos een Benefietgala georganiseerd bij mij om de hoek, belt ze enthousiast om me uit te nodigen met een introducé aan te schuiven voor het diner aan de Mood-tafel. Dat is toch klasse.

Concept denken, ook tijdens een pandemie

Een pandemie, wie heeft daar nou rekening mee gehouden? Niemand toch? En toch laat ze ook afgelopen jaar wederom haar veerkrachtige kant zien. Haar ijzersterke concept denken. Kunnen we niets live organiseren? Gaan we gewoon digitaal, online, whatever… ze verzint het. Geef haar carte blanche bij het bedenken van een eventconcept of marketingstunt. Geef haar het vertrouwen,  een stip op de horizon en een paar kernwoorden. Zij geeft je gegarandeerd een memorabel resultaat. Dat heeft ze in de afgelopen 15 jaar meer dan eens bewezen en dat blijft ze de komende jaren ook zeker doen.

Hoe dan ook. ‘Zij roggelt het wiel…’

Angela van der Hulst